Hayalleri için savaşan Ezo’nun bu hayatta tutunduğu iki şey vardır; anıları ve annesinden kendisine kalanlar… Yani bir avuç umut. Ne var ki, elinde avucunda olan her şey zulüm gördüğü ailesi tarafından bir çırpıda söküp alınır. İki yolu vardır Ezo’nun. Ya pes edecektir ya da savaşacaktır. O savaşmayı seçer, hem de ölümüne… Ezo’nun içinde bulunduğu çıkmazı fırsat bilen Harun ve annesi Nermin ise eski şatafatlı dönemlerine yeniden kavuşabilmek için gözlerine en zayıf halka olarak gördükleri Ezo’yu kestirirler ama bilmedikleri bir şey vardır. Ezo sandıkları kadar aciz ve çaresiz değildir. Onun yaptıklarından ve yapacaklarından habersiz, ava giderken av olacaklardır. Gemi su almaya başladığı gün, ilk “Elkızı”nı attılar aşağı..” Biz çok mutlu bir aileydik.Annem babamın gözünün bebeğiydi. Gelini değil kızıydı babaannemin. Bir tanesiydi bütün sülalenin. Sonra bir gün babam başka bir kadını sevdi. Doğurduğu çocuğa kadar onların, annemse elin kızı oldu birden. Gemi su almaya başladığı gün ilk anemi attılar gemiden. Annesinin kaderini yaşarmış kızlar. Ama bilmedikleri bir şey var. Kaderimi annemden, kanımı babamdan almışım ben. Annem gibi kendime kıymam. Ne diyordu sahi türküde? “Duvarda elek mi olur? Elkızı melek mi olur?” Eee madem “Elkızı”yız, türkülere konu olmuş namımız, hakkını vermek lazım. Ben şimdi o beni attıkları gemiyi cayır cayır yakmaz mıyım?

FACEBOOK

TWITTER

INSTAGRAM